Ideą tej innowacyjnej, japońskiej metody, jest przedłużenie oddziaływania terapeutycznego w czasie i wykorzystanie możliwości samoleczenia organizmu. Metoda polega na zbadaniu pacjenta, ocenie układu mięśniowo-powięziowego i aplikacji na jego ciele plastrów terapeutycznych

Plaster przyklejony we właściwy sposób zwiększa przestrzeń pomiędzy skórą właściwą a powięzią, a to usprawnia mikrokrążenie krwi jak i limfy oraz aktywuje proces samoleczenia.

Zalety tapingu:

• Przedłużenie efektu terapeutycznego (plaster działa przez 24 h/ dobę a nie tylko podczas sesji

terapeutycznej) .

• Działanie przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, normalizacja napięcia mięśniowego.

• Jest dobrze tolerowany przez pacjentów, małe ryzyko reakcji alergicznej (plaster wykonany

jest z wysokiej jakości bawełny i pokryty warstwą 100% akrylu. Nie zawiera leków ani lateksu)

• Może być stosowany u osób dorosłych, dzieci a nawet niemowląt

• Szerokie zastosowanie: po urazach sportowych, zabiegach ortopedycznych, w schorzeniach

neurologicznych, ortopedycznych, przy dolegliwościach bólowych, u kobiet w ciąży i in.

Terapia manualna polega na umiejętnym wykorzystaniu szeregu technik manualnych w celu usunięcia napięć i dysfunkcji układu mięśniowo-powięziowego w sposób bardzo łagodny i bezpieczny dla pacjenta. Składa się z oceny funkcjonalnej pacjenta, oceny układu mięśniowo-powięziowego i zastosowaniu odpowiedniej terapii w różnych jednostkach chorobowych. Może być stosowana samodzielnie bądź jako uzupełnienie innych form terapii.

Efekty terapeutyczne:

• Poprawa zakresu ruchomości stawów w przykurczach mięśniowych, łącznotkankowych,

• Obniżenie wzmożonego napięcia mięśniowego,

• Zniesienie, zmniejszenie bólu pochodzenia mięśniowo-powięziowego,

• Likwidacja zaburzeń powięziowych,

• Zmniejszenie obrzęków, zastojów limfatycznych.

Terapia manualna ma szerokie zastosowanie w usprawnianiu pacjentów z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa i stawów obwodowych, w schorzeniach ortopedycznych np.: łokieć tenisisty, golfisty, ostroga piętowa, po urazach: złamaniach kości, zwichnięciach, skręceniach stawów i w leczeniu następstw długotrwałego unieruchomienia np. opatrunkiem gipsowym.

Metoda NDT-Bobath stosowana jest u wcześniaków, niemowląt i dzieci starszych z zespołami neurologicznymi, genetycznymi oraz prezentującymi opóźnienia w rozwoju.

Rehabilitacja według Metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).

Usprawnianie w koncepcji NDT-Bobath obejmuje:

- wpływanie na napięcie mięśni: obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego,

- hamowanie nieprawidłowych odruchów

- wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych, co zostaje osiągnięte poprzez wspomaganie i prowadzenie ruchu przez terapeutę

- wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach.

Usprawnianie według koncepcji NDT-Bobath jest szczególnie przydatne w leczeniu niemowląt i dzieci, ponieważ może być łatwo włączone w ich biologiczny rytm dnia. Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie dziecka, czy zabawa z nim są odpowiednimi momentami do utrwalania ruchów ćwiczonych przez fizjoterapeutę. Odpowiednio przeszkoleni rodzice i opiekunowie, którzy zrozumieją problemy i trudności występujące u ich dziecka kontynuują ćwiczenia w domu.

PNF – Proprioceptive Neuromuscular Facilitation (torowanie nerwowo-mięśniowe) jest metodą fizjoterapeutyczną, której nadrzędnym celem jest przywracanie bądź poprawa utraconej funkcji.

Jej podstawowymi założeniami są:

• Całościowe spojrzenia na pacjenta ,

• Dostrzeżenie i wykorzystanie w rehabilitacji rezerw tkwiących w organizmie,

• Pozytywne nastawienie do pacjenta,

• Używanie silnych i zdrowych rejonów ciała do wzmocnienia słabych,

• Bezbolesna praca z pacjentem.

W rehabilitacji wg PNF dąży się do uzyskania najwyższego poziomu funkcjonalnego pacjenta. Usprawnianie ma opierać się na codziennych, naturalnych ruchach człowieka, ale też odpowiadać na rzeczywiste potrzeby ruchowe pacjenta (np. obracania na łóżku, przesiadania z wózka na toaletę itp.).

Metodę rehabilitacji stosuje się zarówno u pacjentów wymagających rehabilitacji ortopedycznej (urazy sportowe, bóle pleców, wady postawy, skoliozy, przeciążenia układu ruchu), jak i rehabilitacji neurologicznej (udar mózgu, stwardnienie rozsiane, mózgowe porażenie dziecięce, uraz rdzenia kręgowego, itd.).